Pedagog poleca:

Fonoholizm uzależnienie od telefonu

Jednym z pierwszych symptomów fonoholizmu u dziecka jest stałe trzymanie komórki przy sobie i ciągłe z niej korzystanie, które staje się  najczęściej wykonywaną w ciągu dnia czynnością (zdarza się, że wstają nawet w nocy, by sprawdzić, czy "coś nie przyszło"). Wówczas nie powinno już rodziców przekonać tłumaczenie, że dziecko czeka na ważną wiadomość, szuka materiałów do odrabiania lekcji, brakuje mu czasu by się spotkać z przyjaciółmi bo w ten sposób utrzymuje z nimi kontakt itp. Dziecko zagrożone  fonoholizmem na prośbę o odłożenie telefonu reaguje agresją, niepokojem, trudno mu się skoncentrować, jest pobudzone. Świetnie orientuje się w ofertach dotyczących komórek, najnowocześniejszych modelach telefonów, funkcjach, a korzystanie z nich ma dla niego coraz większe znaczenie. Z czasem u dziecka da się zaobserwować dolegliwości somatyczne: bóle głowy, kłopoty ze snem, kłopoty ze skupieniem uwagi. Warto też zwrócić uwagę na zbyt wysokie rachunki telefoniczne. Jednym z najbardziej wymownych symptomów są agresywne reakcje, pojawiające się w sytuacji, gdy rodzice próbują dziecku telefon odebrać. Zdarza się, że nastolatki nie poprzestają na agresji słownej, niszczą przedmioty, trzaskają drzwiami.

Jakie mogą być przyczyny nadmiernego korzystania z telefonu? Bezpieczeństwo i wygoda to najczęściej przedstawiane argumenty, mające uzasadnić częste jego używanie. Rzeczywiste przyczyny bywają różne: od fobii społecznej i lęku przed samotnością po próbę zaspokojenia potrzeby afiliacji, przynależności do grupy rówieśniczej. Jeśli dziecko wciąż sprawdza, czy nie było jakiegoś połączenia, może potrzebuje akceptacji, potwierdzenia, że jest dla innych ważne? Nieśmiały nastolatek, z dystansem odnoszący się do relacji rodzinnych, któremu trudno się pochwalić dużym gronem często odwiedzających go przyjaciół, może mieć trudność w nawiązywaniu kontaktów i okazywaniu uczuć. Łatwiej mu utrzymywać relacje za pomocą narzędzi elektronicznych, niż bezpośrednio. Wreszcie, dobry i drogi telefon stał się symbolem statusu społecznego, czymś, czym można się pochwalić, jak kiedyś zegarkiem czy rowerem otrzymanym na komunię. Przyniesienie do szkoły modnego modelu telefonu poprawia samopoczucie, powoduje, że czuje się kimś ważnym, może zaimponować rówieśnikom.                                                                                                                                          

Do głównych skutków fonoholizmu możemy zaliczyć zanik zainteresowań i pasji, problemy w nawiązywaniu rzeczywistych kontaktów oraz zaburzenia funkcji biologicznych. Coraz częściej jednak wśród konsekwencji nadużywania telefonów komórkowych pojawiają się takie, jak utrata zdrowia, a nawet życia.

 

Postawy rodzicielskie i ich wpływ na osobowość dziecka

Postawa rodzicielska to względnie trwały sposób odniesienia emocjonalnego, uczuciowego, umysłowego i działaniowego wobec dziecka i jego rozwoju. Mówiąc prościej , to sposób odnoszenia się do dziecka i postępowania z nim.

W literaturze psychologicznej i pedagogicznej wymienia się prawidłowe i nieprawidłowe postawy rodzicielskie.
Prawidłowe postawy rodzicielskie to:
· uznawanie praw dziecka.
· akceptacji,
· współdziałania.
Nieprawidłowe postawy rodzicielskie to:
· nadmiernie wymagająca,
· nadmiernie chroniąca,
· unikająca,
· odtrącająca.
Postawa określana jako uznawanie praw dziecka charakteryzuje się gotowością do poznania i zrozumienia etapów i ogólnych procesów rozwojowych dziecka, a także tych związanych z rozwojem potrzeb, postaw, systemu wartości. Rodzice o takiej postawie traktują dziecko osobowo, systematycznie poszerzają obszary jego samodzielności i niezależności, starają się o wspólne uzgadnianie działań. Rodzice unikają przesadnej dyscypliny i rygoru, oczekując od dziecka dojrzałego zachowania się i zawsze są chętni, aby w tym pomóc. Umieją być przyjacielem dziecka, poważnie traktując jego przeżycia, jak to czynią wobec innych dorosłych członków rodziny.
Postawa akceptacji to taki sposób odniesienia do dziecka, w którym rodzice akceptują dziecko takim, jakim ono jest, tzn. znają dobrze jego możliwości intelektualne czy sprawnościowe i nie wymagają osiągnięć przekraczających je. Rodzice dziecko kochają, chwalą je, w przypadku niegrzeczności ganią jego zachowanie, ale nie potępiają jego osoby.
Jeśli dziecko jest akceptowane, to jest wesołe, przyjacielskie, miłe, usłużne, współczujące, a dzięki poczuciu bezpieczeństwa odważne.
Postawa współdziałania cechuje się trwałym i systematycznym zainteresowaniem rodziców zabawą, pracą i innymi czynnościami oraz problemami dziecka. Dziecko uczestniczy w życiu rodzinnym, w pracy domowej i rozrywkach takich, które są dostosowane do jego potrzeb, możliwości fizycznych i wieku. Nawiązuje ono w ten sposób kontakt uczuciowy i współuczestniczy w różnych zajęciach z rodzicami, które przeradzają się potem w dyskusję i wymianę poglądów.
Przy rodzicielskiej postawie współdziałania dziecko jest ufne, zwraca się do rodziców o pomoc, jest z siebie zadowolone, wytrwałe, zdolne do współdziałania z innymi, umie troszczyć się o siebie i innych, jest zdolne do podejmowania samodzielnych zobowiązań.

Postawa nadmiernie wymagająca cechuje się stałym korygowaniem, strofowaniem, poprawianiem zachowań dziecka: jego ubioru, fryzury, wysławiania się. Rodzice patrzą przez pryzmat idealnego wzorca syna czy córki i nieustannie okazują niezadowolenie z postępów dziecka czy to w nauce, czy w relacjach interpersonalnych, czy też w zajęciach domowych. Dziecko jest pod presją przesadnych wymagań rodziców i nie może im sprostać.
Postawa nadmiernego wymagania powoduje u dziecka brak wiary we własne siły, niepewność, lękliwość, uległość, a także brak zdolności do koncentracji.
Postawa nadmiernie chroniąca jest przeciwieństwem postawy nadmiernie wymagającej. Charakteryzuje się tym, że praktycznie nie stawia się dziecku żadnych wymagań, natomiast stara się usunąć z pola jego aktywności wszystkie trudy, prace wymagające wysiłku fizycznego czy psychicznego a także duchowego. Nie informuje się dziecka o problemach rodziny. Osoby z taką postawą uważają, że dziecko, gdy będzie dorosłe, pozna gorycz i trudy życia, a w okresie dzieciństwa winno być z dala od tych zdarzeń i sytuacji.
Nadmierne chronienie dziecka powoduje opóźnienie dojrzałości społecznej, całkowitą zależność od rodziców, bierność, brak inicjatywy, a czasem odwrotnie: nadmierną pewność siebie, cechy egoistyczne, niepowściągliwość, zuchwalstwo, zarozumialstwo, nieumiejętność życia w grupie.

Postawa unikająca to taka postawa, w której rodzice nie okazują w sposób czytelny swoich uczuć wobec dziecka, może się zdarzać, że oczekiwania dziecka, wspólne z nim przebywanie jest dla rodziców trudne, gdyż nie potrafią zaspokoić jego potrzeb emocjonalnych, a nieraz też poznawczych. Rodzice pozornie są liberalni, a w rezultacie niedbali. Bywają też beztroscy aż do braku odpowiedzialności. Cechuje ich brak zainteresowania sprawami dziecka, które jest zostawione bez pomocy.
Kiedy rodzice wykazują postawę unikania kontaktu z dzieckiem, najczęściej kończy się to niezdolnością dziecka do nawiązywania trwałych więzi uczuciowych, zamykanie się w sobie, nieufnością, bojaźliwością, konfliktowością z kolegami. Dziecko łatwo popada w konflikty ze szkołą i rodzicami.

Postawa odtrącająca wyraża się w zniecierpliwieniu trudami opiekowania się i wychowywania dziecka. Ujawnia się także bezradność rodziców wobec pojawiających się problemów, wynikających z rozwoju i uczestnictwa dziecka w różnych grupach rówieśniczych. Dziecko jest dla rodziców ciężarem. Rodzice nie lubią dziecka, żywią do niego urazę, często za to, że nie spełniło ich oczekiwań. Stale je krytykują, kierują nim, stosując surowe kary i represje.
Taka postawa kształtuje u dziecka agresję, nieposłuszeństwo, uciekanie się do kłamstwa. Dziecko ciągle odtrącane wierzy, że jest złe, nic nie umie, do niczego się nie nadaje.
Niewłaściwe postawy rodzicielskie mogą doprowadzić do zaburzeń w zachowaniu dziecka, a po jakimś czasie do trwałych ujemnych rysów osobowości.

Postawy rodziców mają ogromny wpływ na kształtowanie się obrazu właściwego „ja” i poczucia własnej wartości. Postawy obojga rodziców wobec dziecka nie bywają zawsze tego samego typu. Dużym problemem jest niezgodność i odmienność opinii drugiej osoby na temat wychowania dziecka. Jasne zasady postępowania pozwalają dziecku uporządkować otaczający świat oraz powodują, że czują się bezpiecznie. Zdarza się, że u małżonków występują odmienne wzory postaw wychowawczych. Krzyżowanie się skrajnych postaw sprzyja powstawaniu nerwic dziecięcych. Ważnym elementem wychowania jest więc konsekwencja rodziców i tworzenie wspólnego frontu. Matka i ojciec są autorytetami dziecka i czasem żądają od niego przeciwnych, odmiennych i sprzecznych zachowań. Matka godzi się na coś, a ojciec zdecydowanie zabrania. Jak czuje się wtedy dziecko? Co myśli? Ma chaos w głowie i zastanawia się, kogo ma słuchać. Sprytny mały człowiek próbuje wtedy manipulować rodzicami, mówiąc, że tata właśnie mu na to pozwolił lub odwrotnie. Wspólne stanowiska rodziców powinny być ustalone. Dobrze byłoby, gdyby zamiary rodziców nie były różne i przeciwstawne, lecz oparte na wzajemnej akceptacji i szacunku rodziców do siebie i dziecka, wtedy jest szansa na to, że nawet odmienność typów postaw matki i ojca nie będzie miała szkodliwego wpływu na dziecko, a będzie źródłem większego bogactwa doznań emocjonalnych.

Kilka rad jak wyrabiać nawyk uczenia się

Chęć uczenia się możemy wykształcić w dziecku przez:

-wskazanie powiązań wiedzy książkowej z codzienną rzeczywistością

-poszerzanie wiedzy zdobytej w szkole (gry edukacyjne, czasopisma, programy edukacyjne, gry komputerowe)

-rozbudzanie pozaszkolnych pasji i zainteresowań

-rozmowa na temat np. czytanego artykułu, obejrzanego filmu.

Ważna jest wiara we własne siły.

Dzieci które bardziej skupiają się na zdobywaniu wiedzy niż wynikach:

-mają lepszą motywację do nauki

-uczą się bardziej aktywnie

-przeżywają mniejszy stres

-mają szerszy zakres zainteresowań

-wykazują większą gotowość by prosić o pomoc, wyjaśnienie

Warunki do nauki

-zapewnienie stałego miejsca odrabiania lekcji

-ustalenie pory i zasad odrabiania lekcji oraz ponoszenia konsekwencji w razie łamania zasad

-usuwanie zakłóceń hałas, nieporządek

-wcześniejsze przygotowanie potrzebnych materiałów i przyborów (by nie odrywać dziecka w trakcie pracy)

Ważne są pozytywne relacje między rodzicami i dzieckiem

-kochamy dziecko takim, jakie jest

-wspieramy emocjonalnie, szczególnie w sytuacjach niepowodzeń, porażek, frustracji

-interesujemy się i angażujemy w życie dziecka

-rozumiemy i reagujemy na potrzeby oraz uczucia dziecka

Bliska więź z dzieckiem pozwala mu być otwartym i szczerze mówić o tym co robi, myśli, czuje.

poleca pedagog szkolny

 

NADPOBUDLIWOŚĆ U DZIECI

Niektóre dzieci sprawiają kłopoty rodzicom, ponieważ są bardzo ruchliwe,  nie  słuchają poleceń, czy też  zachowują się niewłaściwie  do sytuacji. Obwinia się za to te dzieci. Tymczasem jest to sprawa bardziej złożona niż myślimy. Takie dziecko trzeba odpowiednio wychowywać, po to, aby mu pomóc w dalszym funkcjonowaniu w domu, szkole i społeczeństwie.

Proszę przeczytać poniższe opracowanie. Jeżeli nie poradzicie sobie Państwo z problemem proszę skontaktować się z pedagogiem szkolnym lub udać się do Poradni Psychologiczno - Pedagogicznej w Czarnkowie w celu przebadania dziecka przez psychologa. Jeżeli zostanie zdiagnozowana nadpobudliwość psychoruchowa to takiemu dziecku trzeba koniecznie pomóc. 

Wychowanie_dziecka_nadpobudliwego_psychpruchowo.pdf

                                      

 

 

 na której można znalźć ciekawy artykuł:

 

Energiczne lub nadpobudliwe dziecko. ADHD - objawy i leczenie

http://www.edziecko.pl/starsze_dziecko/1,79350,3875048.html

 

Elżbieta Nowak- dyrektor szkoły